To be Hunted

De speer, die met kracht uit de eelterige handen van de man was geslingerd, suisde vervaarlijk snel en precies door de lucht. De punt van het houten wapen boorde zich met een misselijk makend geluid door de dikke lagen vacht huid en vlees van de wilde oeros. De linker long van het dier klapte en vulde zich met bloed, toen het dier loeiend van de pijn ter aarde storten. Zijn massieve horens in de grond prikkend en de harde bodem los wrikkend in zijn val. De jager kwam niet veel later aan draven op zijn merrie en liet zich met gemak van het rijdier afglijden. De oeros leefde nog. Angstig keek hij naar de man die over hem heen boog om zijn prooi te bekijken. Het wit van zijn oog zichtbaar door de hoge stress. Zijn tong vermoeid uit zijn bek hangend, waar druppels bloed vanaf dropen, die gulzig werden opgezogen door de droge harde grond. De man pakte zijn mes knielde neer bij de borst van het dier en stak deze krachtig tussen zijn ribben in het hart. Onderwijl zachte woorden van gebed aan Krolin prevelen. De man wenste de ziel van het dier een goede reis naar de grote vlaktes van Krolin. Hij bedankte zijn bijdrage om hem en zijn mannen te voeden en trok toen het dier zijn laatste adem uitblies het mes weer tussen de ribben vandaan. Hij sneet het dier van borst tot staart open, langs de buikwand, trok het hart tussen de geperforeerde longen vandaan en begroef deze in de met bloed doordrenkte bodem. En toen begon het grote werk. Het uitbenen van de oeros.

De avond was gevallen tegen de tijd dat Arnoh klaar was met het dier. Hij had een kamp opgebouwd van een tent, gemaakt van dierenhuiden en enkele speren, en had meerdere kampvuren aangestoken rond de os, om insecten weg te houden, de repen vlees te drogen en zijn kamp te verlichten. Zelf zat de man bij het kampfuur met een stuk vlees aan een spies, die hij boven het vuur aan het braden was. Het zou geheid nog een dag duren voor het vlees gedroogd was. En nog een halve dag om zijn stam weer terug te vinden. Of nja.. stam.. wat ervan over was. Het liefste had hij zijn zoon mee willen nemen, maar ze hadden besloten dat het de slimste keuze was als Arnoh alleen op jacht zou gaan. Hij was immers de snelste jager in de groep. En hoe meer mannen bij de groep zouden blijven des te grotere kans ze hadden om vluchtelinge te vangen. Toch knaagde het aan hem. Arnat was nog jong, hij moest nog zoveel leren...

In gedachten verzonken zat de man daar te wachten tot zijn stuk vlees gaar was. Hij merkte niet dat zijn paard briezend op keek toen ze een geluid hoorde en een vreemde rook. Pas toen er een luide knank van een brekend takje klonk keek Arnoh op. Met gespitste oren sprong hij meteen op zijn twee benen met de speer in zijn hand. Zijn blauwe ogen, indigo donker bij het avond kampvuur, loerde alert de omgeving af. Helaas kon hij niet veel verder kijken dat de kampvuren verlichte.. Hopelijk was het enkel een wild dier die nieuwsgierig op de geuren was gekomen.

(open)