Our arrival was foretold

IN THE SHADOW OF THE MOON.

De regen viel als een zware deken en begroef haar onder de emoties die ze de hele reis geprobeerd had in te houden. Haar lange donkere haren, normaal zo levendig en dansend in golven rond haar hoofd, plakte nu tegen haar schedel terwijl de dikke druppels maar bleven neerkomen. Normaal gesproken vond Merobe de regen fijn. Het was een zegen van de goden als ze het land weer vruchtbaar maakten voor planten om te groeien en dieren om te grazen. Maar nu voelde de regen als een afstraffing voor wat ze gedaan hadden.
In haar handen hield ze de kleine schedel van Vianna geklemd. De twee lege oogkassen staarde haar aan terwijl Merobe met haar vinger voorzichtig de ingekerfde lijnen volgden die zij en haar oudere zus Armana hadden gemaakt om Vianna's nieuwe huis mooi en prettig te laten aanvoelen. Een hand landde op haar schouder en verstoord keek de vrouw om. Achter haar stond Armana. Schuin over haar borst hing een buidel met een kleine zuigeling de ze berschermde met haar andere hand. 'Merobe, we gaan weer verder. Ga je mee?' hoorde ze haar zuster zachtjes vragen. Haar stem kwam nauwelijks over het lawaai van de regen heen. 'Ga maar vast. Ik haal jullie zo wel in,' klonk Merobe's gebroken stem. Armana keek over haar schouder naar Firudh, haar man die aan zijn hand hun andere kind had. Ze draaide zich weer terug naar Merobe. 'Ik weet dat het zwaar is. Eerst Vianna, daarna Edhan. Maar als zal beter worden nu we in het nieuwe land zijn,' probeerde haar zus. Het werd niet goed ontvangen door Merobe. Ze trok haar schouder los uit haar zusters greep en keek haar aan, wanhoop in haar ogen. Ze had niet mogen gaan Mana. Het was nog niet haar tijd! riep ze uit. Armana bleef kalm onder de uitbarsting van haar jongere zus. 'Soms maken de goden vreemde beslissingen. Maar we moeten vertrouwen houden in Deanna...,' begon ze maar Merobe onderbrak haar. 'Deanna had het recht niet ze mee te nemen. Niet Vianna en niet Edhan,' de tranen stroomden nu over haar gezicht maar waren amper te zien door de regen die ze meteen weg waste. Armana zweeg. Ze omhelste haar zus. 'Kom. Zo wordt Vianna helemaal nat. Als we straks een plek gevonden hebben kunnen we een mooie rustplek voor haar maken dicht bij het vuur. Edhan kan over haar waken daar,' Om aan te duiden dat ze geen tegenspraak dulde pakte ze Merobe bij haar hand en trok haar zachtjes mee. De vrouw stopte de schedel terug in de speciale draagzak en liep achter de rest van haar stam aan. Of wat er van hen over was.

Het was vreemd dat zij als vrouw zich door de stam bewoog als strijder. Maar sinds de aanval was het aantal jagers onder hen schaars en zij had kennis en ervaring. In tijden als deze, werd dat omarmd en had zij een nieuwe rol gekregen. Het was Firudh die het eerste stopte. Merobe kwam naast hem staan, starend naar de zwarte schimmen in de verte. De regen was gestopt maar had een wolk van mist over het land geblazen. Het was moeilijk te zien wie de schimmen waren. Merobe omklemde de speer die ze als wandelstok had gebruikt nog iets steviger terwijl zij, en de rest van de jagers een stap naar voren deden, afwachtend wie de vreemdelingen waren.

SHE DANCED IN THE STARLIGHT.

THANKS TO LOUIS AT ATF!

In de zon schitterde zijn hemelsblauwe ogen altijd licht en lang geleden ook sprankelend. Maar nu bij avondval staarde zijn duistere blik diep in de vlammen van het vuur. Een diepe frons en zijn handen in elkaar gevouwen voor zijn mond en neus. Er waren veel dingen die de man dwars zaten, te zien aan de aangespannen wit getrokken knokkels. De zoon van de man, die zichzelf nog maar één winter een echte strijder mocht noemen, keek schuin van zijn plek naar zijn vader. Arnoh voelde de jongen naar hem kijken en werd uit zijn gedachte gehaald. De jongen glimlachte zwakjes toen hij naar hem opkeek. Hij vestigde zijn blik weer terug op het vuur en snoof diep. ”Arnat, ga slapen. Ik heb de eerste wacht.” Arnat keek zijn vader voor een moment aan en maakte toen aanstalte om zijn slaapvacht op te zoeken. Een paard brieste net buiten het overdekte stuk rots. Ze hadden de inham enkele dagen geleden aangetroffen, en aangezien het langs een veel gebruikt pad liep was het een prerfect kamp. Bijna elke vluchteling die ze gevangen hadden genomen hadden ze vanaf dit kruispunt gevonden. Er waren al verschijnende maancyclussen voor bij gegaan en nog steeds hadden ze geen nieuwe vluchtelingen gevonden. Dat was iets wat Arnoh zorgen baarde. Hoe langer ze wegbleven van het rijk, hoe groter de kans was dat zijn vrouw en dochter gestraft zouden worden met de dood. Als ze niet snel een wanhopige ziel zouden vinden…

Met het morgenlicht kwamen ze tot de ontdekking dat het was gaan regenen. Toch hield het Arnoh niet tegen om hun zoektocht voort te zetten. Maar niet iedereen was het eens met die beslissing. ”De regen heeft elk spoor weg gespoeld Arnoh, we kunnen in geen mogelijkheid nu nog iets vinden. Daarbij komt dat het zicht belemmerd wordt. Het is gekkenwerk om nu weg te gaan.” Opperde Brenal, de veel jongere broer van Grolan. De jongen was misschien net 20 lentes jong maar dacht zich nu al te kunnen evenaren met zijn overleden broer. ”Het is gekkenwerk om hier te blijven Brenal! Als we niet snel iets vinden om mee terug te nemen naar het rijk ben ik voorgoed mijn vrouw en dochter kwijt! Als je bang bent voor die paar druppels water blijf je maar hier!” De knul mocht dan Grolans broer zijn, Arnoh had nog steeds de leiding hier. Met tegenzin stemde Brenal in, want ook hij wist wel dat ze niet anders konden. ”Sitar, Arnat en Brenal blijven hier bij het kamp. De rest, pak je paarden,” Arnat gaf een klagelijk geluid bij zijn vaders bevel. Arnoh wist hoe graag de jongen mee wilde op de tochten, maar hij hield zijn zoon het liefst zo veel mogelijk buiten gevaar. Deze tochten waren immers nooit zonder gevaar. Terwijl Arnat naast de gewonde Sitar bij het vuur ging zitten nam Arnoh de andere 8 mannen mee. De laatste strijders van Krolin.

De zon had inmiddels al het merendeel van haar pad door de lucht gemaakt, al was dat niet goed te zien door de dikke mistbank die na de regen was gekomen. De acht strijders, ieder op hun paard, stapte kalm maar behoedzaam door het onbekende gebied. Arnoh liep voorop, met zijn speer stevig in zijn hand. De dieren waren ze op reden droegen geen tuigen, maar werden enkel gestuurd door lichaam, kuit en stem. Een enkeling had een gevlochten touw van wilgentakken om de hals hangen voor extra houvast, maar verder moesten de ruiters en hun dieren volledig op elkaar gevoel vertrouwen. Niemand sprak. Niemand maakte onnodig geluid. Ze hoorde enkel de hoefstappen van de paarden die af en toe brieste. Opeens hoorde een van de mannen en geluid en maakte dit bekend door een zacht sissend geluid tussen zijn tanden te laten horen. De groep hield halt en spitste hun oren. Arnoh’s merrie leek ook iets te horen toen hij merkte dat ze haar oortjes naar voren had gedraaid en gespannen voor hen uit keek. Zijn hand gleed kalmerend over haar hals terwijl hij zich van haar af liet glijden. Zijn blik nu gevestigd op de schimmen in de mist. Ze waren duidelijk niet meer alleen. Met de speer in zijn hand stapte de man behoedzaam door de mist op de schimmen af. De rest bleef op een afstand, maar wel alert voor het geval er iets misging. Maar Arnoh was altijd de eerste die toenadering zocht. Toen de mist tussen de schimmen en hemzelf steeds minder werd kon hij meerdere mensen onderscheiden. Hij zag vrouwen met kinderen en mannen. Heel groot was de groep niet, maar vermoedelijk waren ze wel ooit met meer geweest. Het zag er niet naar uit dat ze een simpele stam op jacht waren. Dit was een groep mensen op de vlucht. Hij zag een man met een kind aan zijn hand en naast hem stond een jonge vrouw met een speer. Arnoh moest voorzichtig zijn. ”Ik heb geen kwaad in de zin,” riep hij naar de mensen toe. Hij bleef op een veilige afstand staan waar hij de speer punt in de grond prikte en zijn lege handen op hield om te laten zien dat hij het meende. ”Mijn naam is Arnoh. Ik ben een strijder van de stam van Krolin. Ik en mijn broeders,” hij wees achter zich naar de schimmen in de mist, ”Wij zijn op jacht in deze gebieden ter voorbereiding van de lange kou. Wie zijn jullie? En naar wat zijn jullie op weg?”
Veel strijders van het rijk gebruikte agressie bij het belagen van een groep, maar de strijders van Krolin hadden besloten het op een vredige manier te doen. Hun vertrouwen winnen en ze niets vermoedend in de val lokken. Zodra ze zich op hun gemak voelde grepen ze in en namen ze met dwang mee naar het rijk waar ze werden verkocht als slaaf. Als ze geluk hadden…

[If I may ^^' ]